بيماراني كه تحت آزمون ENOG قرار مي‌گيرند - فارغ از علت مشكلي كه دارند - اكثراً مشكوك به اختلال عملكردي يكطرفه عصب صورتي هستند. نكات راهنما براي تعيين سمت در معرض خطر را قبلاً بيان كرده‌ايم (مثلاً مرور پرونده، معاينه باليني حركات صورت، پرسش از پزشك)، همواره در ذهن داشته باشيد كه چنين منابع اطلاعاتي هرگز مصون از اشتباه نيستند. براي مثال، بيماراني كه با علائم شكستگي استخوان تمپورال يكطرفه (مثلاً از طريق مشاهده نتيجه توموگرافي كامپيوتر (CTScan)) سمعک فوناک ممكن است در سمت مقابل به ضايعه، ناهنجاري‌هايي در آزمون ENOG نشان دهند. همه بيماران با شواهد باليني تاريخچه‌اي اختلال عصب صورتي در يك سمت، ممكن است اختلالاتي مرتبط يا بدون ارتباط با ضايعه خود را در سمت مقابل نيز نشان بدهند.

جمعيت‌هاي باليني

فلج عصب صورتي از جمله وضعيت‌هاي ناتوان كننده بيمار محسوب مي‌شود. بيماراني با ضايعه عصب صورتي بدليل تاثيرات بد ناشي از تغيير شكل صورت و محدوديت‌هاي جسماني متعاقب آن و مشكلاتي كه در صحبت كردن، نوشيدن، خوردن، و حالت‌هاي صورت پيدا مي‌كنند اغلب روحية نامناسبي دارند. ارتباطات و فعاليت‌هاي اجتماعي آنها بي نهايت محدود و دشوار مي‌شود. ارزيابي ميزان احتمال بازگشت سلامت عصب صورتي يكي از بحراني‌ترين بخش‌هاي اقدامات مربوط به ضايعات عصب صورتي است. پزشك معالج بيمار، بسته به نتيجه حاصل از آزمون ENOG ممكن است گزينة «انتظار و مراقبت» و يا گزينة «مداخله از طريق جراحي» را برگزيند. مداخله جراحي اصلاً مسئله كوچكي نيست، و استفاده از آن مستقيماً به نتيجه آزمون ENOG بستگي دارد. همانطور كه در جدول 13-15 مي‌بينيد، علل متفاوتي براي ضايعات عصب صورتي وجود دارد، مثل فلج بل (BP)، صدمات حاصل از جراحي، ضربه استخوان تمپورال مثلاً در تصادف وسايل نقليه موتوري (Motor Vehicle Accidents = MVA)، اوتيت گوش مياني، زوناي گوش، MS، سندرم ملكرسون- روزنتال، عفونت ماستوئيد، اوريون، آبله مرغان، سندرم گيلن باره، ضايعات سيستم عصبي مركزي (مثل سكته)، تومورگلوموس ژوگولر، تورم پرده مغز (Meningioma)، تومور عصب صورتي و ساير موارد. همانطور كه قبلاً گفتيم، مقياس HB (House – Brackmann) يكي از رايج‌ترين رويكردهاي باليني براي طبقه‌بندي اختلالات عملكردي عصب صورتي است (جدول 10-15). در هر صورت ENOG نيز كميت عملكرد يا اختلال عملكرد عصب صورتي را به صورت كمي نشان مي‌دهد.

فلج بل (Bell's Palsy = BP)

فلج بل احتمالاً تنها علت بسيار رايج ضايعات عصب صورتي است. ويژگي‌هاي BP را در جدول 14-15 خلاصه كرده‌ايم. ميزان شيوع BP تقريباً حدود 15 مورد در هر 100000 نفر از كل جمعيت (0.00015 درصد) است. BP داراي زمينه خانوادگي است، البته وقوع آن را از طريق سابقه خانوادگي و توارث نمي‌توان بطور قطع پيش‌بيني كرد. BP در 5 تا 10 درصد بيماران بصورت راجعه تكرار مي‌شود. طول زمان از شروع BP تا فلج يكطرفه كامل صورت حدود 24 تا 48 ساعت است. در حدود 75 تا 80 درصد كل بيماران BP ظرف حدود 3 تا 4 هفته، خود بخود بهبود پيدا مي‌كنند. در حدود 15 تا 20 درصد كل مبتلايان به BP، نوعي ضعف عضلات صورت، براي تمام مدت عمر باقي مي‌ماند و حدود 5 درصد از كل مبتلايان BP داراي ضعف دائمي بدتر از سطح 4/6 مقياس HB هستند. علت فلج بل ناشناخته است. گزينه‌هاي درماني مختلفي براي بيماران BP، مثل مداخله  جراحي، روش انتظار و مراقبت، درمان با دارو Acyclovir (يك دارو ضد ويروس) و ساير درمان‌هاي دارويي ديگر مطرح شده است.